Wspinaczka terapeutyczna to rodzaj pracy z pacjentem, w której wykorzystuje się naturalną, pierwotną zdolność człowieka do wspinania się.

Czynność ta jest równie spontaniczna jak pełzanie, czołganie się, czy chodzenie dlatego może to robić każdy zarówno dziecko jak i osoba dorosła. Wysoka skuteczność terapii na ściance związana jest z funkcjonalnym charakterem ćwiczeń. Ruchy podczas wspinania przypominają raczkowanie w pionie dlatego już kilkuletnie dziecko po raz pierwszy postawione przed ścinką instynktownie wie jak na nią wejść. Wspinanie się mocno stymuluje pacjenta, stanowi duże wyzwanie, z którym pragnie się on zmierzyć dając mu jednocześnie dużo radości i poczucie dumy z pokonywania kolejnych trudności. Największą zaletą wspinaczki terapeutycznej jest fakt ,iż przy jej stosowaniu nie ma żadnych ograniczeń wiekowych, a ekscytująca forma zajęć sprawia, że pacjent nie ma poczucia że bierze udział w terapii tylko po prostu dobrze się bawi.

Charakterystyka pracy poprzez wspinaczkę.

Terapia prowadzona jest w oparciu o formę wspinaczki jaką jest buldering, polegający na pracy na sztucznej ściance o niewielkiej wysokości (2,5-3m). Nie potrzebna jest więc asekuracja w postaci uprzęży z liną bo przed upadkiem chroni gruby materac. Zajęcia można prowadzić w formie grupowej lub indywidualnej, poprzez dyktowanie konkretnych poleceń i zadań. Odpowiednio zaprojektowana ścianka z dużymi, symetrycznymi chwytami nie sprawia trudności we wspinaniu się nawet trzylatkom. Zastosowanie kolorów i stosunkowo łatwy demontaż chwytów umożliwia stopniowanie trudności w zależności od wieku i sprawności pacjenta.

Terapia na ściance ma charakter ogólnorozwojowy, ponieważ zmusza do aktywności całe ciało. Ruchy wykonywane podczas wspinania są harmonijne, trójwymiarowe i naprzemienne. Pacjent może ćwiczyć koncentrycznie, ekscentrycznie, terapeuta ma możliwość pracy nad stabilizacją, irradiacją, mobilnością na stabilności. Wspinaczka terapeutyczna to też świetny trening propriocepcji i koordynacji. Zaletą tych ćwiczeń jest praca w zamkniętym łańcuchu kinematycznym, co wpływa na kokontrakcje, czyli angażuje większą grupę mięśni i poprawia stabilizację. Specyfika poruszania się na ściance silnie wymusza też komponentę rotacyjną, co jeszcze bardziej angażuje poszczególne grupy mięśniowe.

Wspinaczka terapeutyczna ma idealne zastosowanie w pracy z dziećmi z wadami postawy. Dziecko może w ten sposób wykorzystać nieograniczone pokłady energii, nie nudzi się i co najważniejsze nie odczuwa trudu terapii jak przy zwykłych, żmudnych ćwiczeniach korekcyjnych. Wykorzystując ruchy sięgania czy podciągana terapeuta może wpłynąć na wydłużanie, bądź skrócenie tułowia w skoliozie, czy rozciąganie mięśni piersiowych w plecach okrągłych. Dziecko ćwicząc na boso mocno angażuje do pracy mięśnie stóp co wpływa na ich wysklepienie, dlatego wspinaczka terapeutyczna sprawdza się w terapii płaskostopia.

Wskazania do wspinaczki terapeutycznej.

Wspinaczka terapeutyczna ma bardzo szerokie zastosowanie w fizjoterapii i nie tylko. Wykorzystujemy ją np. w:

• ortopedii i traumatologii: choroba zwyrodnieniowa stawów i kręgosłupa, dyskopatia, zespół bolesnego barku, uszkodzenia więzadeł krzyżowych, skręcenia, po zabiegach chirurgicznych, po wszczepieniu endoprotez stawu biodrowego,
• wadach postawy: dysbalans mięśniowy, skoliozy, plecy okrągłe, plecy wklęsłe, plecy płaskie, postawa niedbała, płaskostopie, wiotkość mięśniowo-więzadłowa,
• neurologii: udary, stwardnienie rozsiane, zaburzenia koordynacji, choroba Parkinsona, niedowłady,
• pediatrii: mózgowe porażenie dziecięce, dystrofia mięśniowa, deficyty czuciowe, zaburzenia integracji sensorycznej,
• geriatrii: zaburzenia koordynacji, równowagi,
• psychiatrii, psychologii: upośledzenie umysłowe, zaburzenia zachowania, zaburzenia koncentracji, ADHD, depresja, nałogi, stres, syndromy wypalenia.

Korzyści jakie daje wspinaczka terapeutyczna.

Wspinaczka terapeutyczna angażując całe ciało i umysł do pracy daje pacjentowi wiele korzyści fizycznych, psychiczno-emocjonalnych, oraz intelektualnych, takich jak:

• zwiększa ogólną wydolność organizmu,
• rozwija siłę mięśniową,
• poprawia postawę ciała przez pracę nad stabilizacją i wzmocnienie mięśni posturalnych,
• umożliwia naukę i wykonywanie prawidłowych wzorców ruchowych, wpływa na zachowanie odpowiedniej ruchomości kręgosłupa i stawów obwodowych,
• zwiększa pojęcie świadomość własnego ciała,
• rozwija koordynację, równowagę, gibkość, elastyczność, wytrzymałość, zwinność,
• uczy orientacji w przestrzeni, pamięci, koncentracji, uwagi, porządkowania myśli, umiejętności oceny ryzyka, samoasekuracji,  zwiększa szybkość reakcji,
• kształtuje motywację, wytrwałość, uczy pokonywania barier,
• podnosi pewność siebie, wiarę we własne siły, poczucie własnej wartości i skuteczności,
• pozwala wyłączyć się od codziennego stresu i problemów, wyzwala endorfiny, popularne hormony szczęścia, które poprawiają nastrój,
• uczy zaufania do siebie, niweluje lęk i uczy sposobu radzenia sobie z nim.